Kalimera

Kalimera, betekent goedemorgen in het Grieks. De taal is echt wel een dingetje hier. We werken natuurlijk met vluchtelingen maar de meeste mensen op Chios zijn toch echt Grieks. Vervolgens bestaat ons team inmiddels uit: een engels/pakistaanse dokter, Aaminah, een Nederland/Syrische tolk, Ahmed, sinds gisteren een engels/iraanse tolk, Fathieh, en dan ik nog. Vervolgens werken we met een belgisch/franse coordinator, Claire, een franse logistiek man (hoe zeg je dat), Remy, een frans/tunesische avocacy (voorspraak) man, Hamed. Soms leidt dit tot grote gein maar het kan ook wel frustreren en er zit ook wel wat spanning hier en daar. Samen kunnen we nu: engels, frans, nederlands, arabisch, farsi, urdu, en "grieks". 

Omdat Fathieh bij ons in huis kwam moeten zij en ik eigenlijk een slaapkamer delen maar dat wilde ik niet. Dus ik slaap nu op de grond in de woonkamer. Lekker knus, niet ideaal maar het gaat. 

Er zijn toch weer veel vluchtelingen vertrokken naar Athene deze week, dus de volheid die ik woensdag nog verwachtte is uitgebleven. De drie kampen zijn wel alle drie in gebruik en in een ervan hebben we gisteren waterpokken geconstateerd, bij een meisje van 2,5 jaar. Bijkomend probleem is dat haar moeder 9 maand zwanger is en denkt dat ze geen waterpokken gehad heeft. Waterpokken zijn zeer gevaarlijk voor pasgeboren babies. Het gezin werd apart ondergebracht maar wij zijn benieuwd hoeveel waterpokken we maandag zullen aantreffen. En wat de nieuwe baby betreft kunnen we hier niets voor hen doen. 

Ik had gisteren een leuk klusje: En syrische man had 6 agraves in z'n kuit. Hij was betrokken in een bombardement en werd geopereerd. Voor de niet-medici onder ons: agraves zijn een soort nietjes die na een operatie in je been worden geklikt om de wond te sluiten. In NL heb je dan een speciale agrave tang om ze er na 5-7 dagen weer uit te halen maar die tang heb ik niet. En... ze zaten er inmiddels 5 weken in, dus aardig vast gegroeid. Gelukkig hadden we wel lidocaine zalf om de huid wat te verdoven en een pincet...dus ik moest hem wel pijn doen. Ileen, Mark en Job weten dat ik dit soort klusjes echt leuk vind. Evenals splinters en blaren enzo. Nogal wat mensen hebben zee-egel stekels in hun voet en blaren van het vele lopen: Bushdocter....

Enzo kan ik plezier beleven tussen alle ellende door. Ik zal nog wel een keer een moeilijk verhaal vertellen maar daar ben ik zelf nog niet aan toe. Zelfs nu ik dit opschrijf voel ik de pijn omhoog komen. Dus dat houden we er nog even onder.

Ik maak het goed, liefs, Lotty