Misschien wil je het niet lezen....

13 maart 2016 - Chios, Griekenland

Een gezin uit Syrië, vader, moeder en 3 kinderen, heeft alles achtergelaten en ze hebben lang gereisd om aan de turkse kust te komen waar ze Griekenland kunnen zien liggen. Samen met 10 anderen moeten ze in het bos wachten op een geschikt moment voor de overtocht in het donker. De zee moet kalm zijn (dat kan wel een dag of langer duren). De kustwacht moet niet al te actief zijn. Er is geen onderdak, geen bed, geen eten.

Dan krijgen ze het signaal dat ze kunnen gaan.

Ze lopen naar het water en daar komen nog 2 groepen, net zoals zij, uit de bossen te voorschijn. Er ligt maar 1 boot.

Moeder en 2 kinderen gaat aan boord. Vader zegt ik ga niet met deze mee, veel te vol. 'Je moet' wordt er gezegd. Hij zet zijn zoontje in de boot en vecht ervoor zelf niet mee te gaan om de anderen meer ruimte te geven.

De boot vertrekt.  

Moeder met de twee kinderen komen veilig aan aan de overkant. Als de boot 'leeg' is ziet een reddingwerker dat er nog een kind in de boot ligt, met z'n gezichtje naar beneden. Ze pakken het kind eruit en beginnen meteen met reanimatie. De moeder ziet dat het haar kind is. Zij dacht dat dit kind bij de vader achter was gebleven. Het kindje wordt nog naar het ziekenhuis gebracht maar kan niet meer gered worden.

De vader komt 2 dagen later met een ander bootje aan.

Ze hebben het kind in Chios begraven en zijn na 12 dagen verblijf in Souda kamp doorgereisd naar Athene.

Foto’s

13 Reacties

  1. Jan:
    13 maart 2016
    Ja, Lotty, dit wilde ik ook lezen!
    Knuffel!
  2. Petra Kremer:
    13 maart 2016
    Wat een drama.
    En toch is het goed om dit ook te lezen, deze horror verhalen. Je wordt bijna immuun van al het nieuws dat er over ons gestort wordt, maar door jou Lotty, beseffen we dat elke vluchteling een mens is, die wij zelf hadden kunnen zijn.
  3. Nita:
    13 maart 2016
    Lieve Lotty, wat erg om op die manier je kind te verliezen. Hoe moet je dan als gezin verder....
    Dikke kus Nita
  4. Janke:
    13 maart 2016
    Lieve Lotty, dit komt wel binnen. Fijn dat je het onder ogen durfde te zien en het op kon schrijven. hou vol. xxx Janke
  5. Marion:
    13 maart 2016
    Lotty, dit drama is te erg voor woorden maar gelukkig schrijf jij het op. Take care, de tranen zijn het water waarop we verder varen. liefs en xxx marion
  6. Greta:
    13 maart 2016
    Lieve Lotty, vreselijk, wat een verdriet. En ook nog hun kind daar moeten begraven en dan met de rest van het gezin verder gaan. Het doet haast lijfelijk pijn als je daar aan denkt. Sterkte en een dikke knuffel..Greta
  7. Wim en Marjo:
    13 maart 2016
    Hoi lieve Lotty,

    Kippevel, wat een heftig verhaal. Ben bang niet enig in z' n soort.......We denken zo nu en dan aan jou en je belevenissen en wensen je sterkte. Houd vol!
    Liefs
  8. Anneke:
    13 maart 2016
    Vreselijk ook dat gebeurt. We worden wel aan het denken gezet. Ook jij maakt wat mee. Lieve Lotty nog heel veel sterkte.
  9. Lucie:
    13 maart 2016
    Lieve Lotty, goed dat je het met ons deelt.
    Jij maakt het verschil, wij bidden voor je!
    Jan en Lucie
  10. Froukje:
    13 maart 2016
    Het is bijna niet te bevatten wat zich daar bij jullie (en op vele andere plekken) afspeelt. Wat krijg jij een hoop te verwerken. Hopelijk kunnen jullie daarin bij elkaar ook steun vinden. Heel veel sterkte!
  11. Christel:
    13 maart 2016
    Dikke vette knuffel voor jou !!!!
  12. Marcel:
    15 maart 2016
    Wat een verhaal Lotty... Het contrast tussen mijn rustige spreekkamertje en die bus van jullie moet enorm zijn. Ik heb ontzettend veel respect voor wat je doet, houd vol!
    Liefs, die andere Marcel ;)
  13. Marja:
    15 maart 2016
    Jij brengt mij de wereld van de vluchteling binnen,. Die keiharde realiteit in het besef dat ik die mens had kunnen zijn. Heel veel sterkte!