Misschien wil je het niet lezen....
13 maart 2016 - Chios, Griekenland
Een gezin uit Syrië, vader, moeder en 3 kinderen, heeft alles achtergelaten en ze hebben lang gereisd om aan de turkse kust te komen waar ze Griekenland kunnen zien liggen. Samen met 10 anderen moeten ze in het bos wachten op een geschikt moment voor de overtocht in het donker. De zee moet kalm zijn (dat kan wel een dag of langer duren). De kustwacht moet niet al te actief zijn. Er is geen onderdak, geen bed, geen eten.
Dan krijgen ze het signaal dat ze kunnen gaan.
Ze lopen naar het water en daar komen nog 2 groepen, net zoals zij, uit de bossen te voorschijn. Er ligt maar 1 boot.
Moeder en 2 kinderen gaat aan boord. Vader zegt ik ga niet met deze mee, veel te vol. 'Je moet' wordt er gezegd. Hij zet zijn zoontje in de boot en vecht ervoor zelf niet mee te gaan om de anderen meer ruimte te geven.
De boot vertrekt.
Moeder met de twee kinderen komen veilig aan aan de overkant. Als de boot 'leeg' is ziet een reddingwerker dat er nog een kind in de boot ligt, met z'n gezichtje naar beneden. Ze pakken het kind eruit en beginnen meteen met reanimatie. De moeder ziet dat het haar kind is. Zij dacht dat dit kind bij de vader achter was gebleven. Het kindje wordt nog naar het ziekenhuis gebracht maar kan niet meer gered worden.
De vader komt 2 dagen later met een ander bootje aan.
Ze hebben het kind in Chios begraven en zijn na 12 dagen verblijf in Souda kamp doorgereisd naar Athene.
Knuffel!
En toch is het goed om dit ook te lezen, deze horror verhalen. Je wordt bijna immuun van al het nieuws dat er over ons gestort wordt, maar door jou Lotty, beseffen we dat elke vluchteling een mens is, die wij zelf hadden kunnen zijn.
Dikke kus Nita
Kippevel, wat een heftig verhaal. Ben bang niet enig in z' n soort.......We denken zo nu en dan aan jou en je belevenissen en wensen je sterkte. Houd vol!
Liefs
Jij maakt het verschil, wij bidden voor je!
Jan en Lucie
Liefs, die andere Marcel ;)